AYTAÇ YILDIZ BOZKURT yazdı: "Memleketimden Yorgun Manzaralar"

Kazasız belasız iki bin yirmi beşe adım attık. Türlü türlü hikâyelerle gelen milenyumu geçeli yirmi beş yıl oldu. Ne dünya koptu ne de değişti. Hatta aynılarının tekrarı gibi. Yorgun ve bezgin memleket. “Orucu ne bozar?” muhabbeti gibi “yeni yıl kutlanmalı, kutlanmamalı” tartışması da sakıza döndü. İsteyen camilerde sabahladı, isteyen eğlencede, isteyen Filistin’e destek yürüyüşlerinde…

İnsanların gündemleri yaşam biçimleriyle eşit. O gün dertleri neyse sadece ona odaklanıyorlar. Kıyamet kopsa umurlarında değil.

Her şeye erişim kolaylaştı. O kadar ki telefonlar yaşlı ya da genç demeden hepimizi esir aldı. Kodlarımızla oynayıp bizi garip yaratıklara bile dönüştürmeyi başardılar.

Hırsızlar çaldıkları paralarla gösteriş yapmaktan, sanatçı olmayan sanatçılarımız Havva Ana kılığında sahneye çıkmaktan, siyasetçilerimiz, devlet adamlarımız dün doğru dediklerine bugün yalan demekten utanmıyorlar.

Suriyeli misafirlerimiz ülkelerine dönüyorlar. Geldiklerinde çok da hoş karşılanmamışlardı. Dönüşlerinden kendileri de çok memnunlar. Sokak röportajlarında Türkiye’ye teşekkür ediyorlar. Burada doğanlar var. “Bizim birinci vatanımız” diyorlar. Bazıları kırgın. Olabilir. Her misafirlik herkesi mutlu etmez. Nankörlüğe soyunanlara vefa elbisesi giydiremezsiniz.

Hayat pahalılığına dair şikâyetler yine sürüyor. O günlerdeki gazete yazıları, başlıklar çok da değişmemiş. Marketler denetimsiz, fiyatlar füze gibi.. Batıda insanlar gündelik ihtiyaçlarını alırmış. Bu doğru alışkanlık bizde de stoklama zihniyetini değiştirir inşallah.

Eğitim, öğretim de aynı. Öğretmenlerin dertleri, öğrencilerin sınav heyulası bitecek gibi değil. Tek değişen öğretmen maaşlarının “eh işte!” dedirtecek kadar olması.

Asgari ücret, memur emekli maaşı tartışması da sürüyor. Erken emeklilik, yerlerine alınan yenilere ödenen maaşlarla devlete kocaman bir yük oldu. Kimse mutlu olmadı. Batıda emeklilik yaşı yüksek. Bizde de öyle olsa ama eski günlerdeki gibi emekli ev alabilse ikramiyesiyle.

Devletteki harcamalar, liyakatsiz tayinler, adaletin vicdanları kanatan kararları da hemen hemen aynı.

Kardeşlik andı içerken insanları hainlikle suçlayanlar, şimdilerde aynı tavıra tutunmuşlar. Oy kaygısı ya da bilmediğimiz başka kaygılar yüzünden insanlarımızı incitecek söylemlere sığınıyorlar. Tehlikeli ve kırıcı bir durum.

Hizmet beklediğimiz belediyelerde, kurumlarda muhatap bulmak nerdeyse imkânsız. “Bugün git yarın gel!” zihniyeti değişmiyor yine.

Şehirler, kasabalar, köyler kimliklerini değiştirdi. Ormanlar, madenler, ziraat başıboş. Adeta zehir üretiyorlar.

İşsizlik en büyük sorunlardan biri. Ara eleman yok. Gençler iş beğenmiyor, diğer taraftan bir sıvacının bile günlüğü üç bin beş yüz lira. Avrupalı işin muhteviyatı ile değil kazanç kısmı ile ilgilenir. Biz hem unvan hem para istiyoruz. Nasıl olacaksa?

Sağlık sistemi çökmüş durumda. Devlet hastanesinden randevu almak hayal. Çünkü doktor yok. Gerekçe ya yurt dışına gitmişler ya da özel hastanelere. Yetmiyor bir de insanların tek şifa muhatabı sağlık ocaklarına da neşter vuruluyor. Ölelim bari. Tek çözüm bu mu?

İnsanımızın moralini yükseltecek örnekler yok mu? Var elbet. Sanatta, bilimde, sporda bireysel gayretlerle kazanılmış büyük başarılar var. Var da gündem olamıyorlar, gündemi işgal eden seviyesizler yüzünden.

Tüm iyimserliğimle bir sihirli değnek diliyorum. Yok olmayı kabul etmeyen genlerimiz, şahlanır da bir “YİĞİT” daha çıkarır umudundayım. Her şeyi çalsalar da hayallerimizi çalamıyorlar. 2025'de Allah yar ve yardımcımız olsun diyor, her şeyin gönlünüzce olmasını yürekten diliyorum..

.....

Yazarın tüm yazıları için tıklayınız

.....