Küpeşteden bir yosma
El salladı yavuklusuna!
Kavuşanlardaki sevinç
Ayrılanlardaki hüzün
Düğüm, düğüm boğazımda;
Yoruldum dostlarım
Boğuldum
Usandım
Nefret ettim
Dalgalı bu denizde
Koca koca gemileri tutmaktan!
İşi biten dönmedi
Gitti gider…
Kaldım mı yalnız başıma,
Gidenlerden bir acı çığlık kaldı
Yarınlarıma!
Bir de isim taktılar mı bana:
“Baba!”
Palamarın Babası.
Baba tutar bırakmaz ya
Emanetini, yavrusunu!
Arılık zamanı gelmiştir;
Babasının boynuna dolanır “Palamar”
Zordur ayrılık, yalnızlık!
Geceler soğuk, ıslak.
Yaşanmaz ki tek başına.
.
El sallar bu sahilde bir yosma,
Açık denizlere giden bir gemiciye.
Düşer bir damla yaş gözlerinden
İskele Babasına!
7.10.2022/İzmir
Palamar; ”Gemileri iskeleye bağlayan halat”