Şair ÜMİT YURTKURAN yazdı: "Yaşarken Çok Şey Öğrendim"

Sene 1954                                                             
Bir sonbahar sabahı,
Sonsuz sandığım
Bir karanlığın içinden,
Dar ve karanlık yollardan,
İradem dışında,
Garip bir fani olarak,
Geldim dünyaya …
 
Nefes aldım,
Işığı gördüm,
Korktum
Ve
Bilinçsizce ağladım…
 
Ardından,
Işığı sevmeyi,
Umursamadan karanlığı
Işıkta
Yaşamayı öğrendim…
 
Derken
Fark ettim sonsuz karanlığı,
Ve yine korktum…
 
Gün geldi
Sonsuz karanlığa,
Teker teker
Uğurladım sevdiklerimi,
Ve yine ağladım…
 
Daha bebekken
Annemden güvenmeyi,
Ve huzuru öğrendim…
 
Büyüdükçe,
Sevmeyi öğrendim…
Ancak
Kimsenin kimseyi
Zorla sevmeyeceğini,
Sadece
İnsanın kendini
Sevdirebileceğini
Öğrendim…
 
Sevmeyi öğrenirken,
Güven olmadan,
Huzur olmadan,
Sevginin bir değerinin,
Olmadığını öğrendim…
 
Zamanla;
İnsanları tanımaya başladım…
İnsanların içinde,
İyiler ve kötüler olduğunu,
Ancak,
Her insanın içinde de
İyilik,
Ve kötülük
Olduğunu öğrendim…
 
Yaş aldıkça,
Okumayı,
Yazmayı öğrendim…
Ve zamanla,
Okumak ve yazmak,
Bana beni öğretti…
 
Büyüdükçe
İyilerle arkadaş,
Kardeş,
Yoldaş
Ve dost olmayı
Öğrendim…
 
Olgunlaştıkça,
İnsanlara güvenmenin
Zor olduğunu
Sadece
Hasetlik duygusunu yenmiş,
Cefakar,
Vefakar,
Fedakar
İnsanlarla dost olunacağını
Ve
Dostlarıma güvenmeyi
Öğrendim…
 
Dost diyerek
Güvendiğim insanları,
İncitmeden,
Yıpratmadan,
Hayal kırıklığına uğratmadan,
Eskitmeyi öğrendim…
 
Zamanla,
Öğrendim zamanı…
Çoğu zaman,
Yarıştım zamanla…
 
Zaman içinde,
Umutlarım kırılıp,
Hayallerim yıkıldıkça,
Zamanla
Yarışılmayacağını,
Zamanla
Barışılacağını
Öğrendim…
 
Tanımaya çalışırken
Hayatı,
İnsan vücudunun
Güzelliğini fark ettim…
 
Daha sonra,
Vücudun içinde
Ruhun varlığını
Öğrendim…
 
Arkasından,
Ruh olmadan,
Vücut güzelliğinin,
Değersiz olduğunu
Öğrendim…
 
Büyüdükçe
Önce gücü,
Sonra,
Paranın gücünü fark ettim…
Ve güçlü olmak için
Çokça kazanılması
Gerektiğini zannettim...
 
Zamanla,
Gücü kontrollü kullanıp,
Adil davranmanın,
Çok güçlü olmaktan,
Çok daha önemli…
 
Parayı
Hakça paylaşmanın,
Çokça kazanmaktan,
Çok daha değerli,
Olduğunu öğrendim…
 
Zaman geçtikçe,
Aile,
Okul,
Çevre ve
İnanç kalıpları içinde,
Düşünmeyi öğrendim…
 
Zamanla,
Düşünüp kafa yordukça,
Doğru düşünmek için
“İçimde ki
Kim ne der putunu kırıp,”
Kalıpları yıkmanın
Şart olduğunu öğrendim…
 
Kalıpları yıkarken,
Önce sınırlarımı öğrendim…
Sonra nefsimle savaşıp,
Azla yetinip,
Hırsımı dizginlerken,
Öfkemi
Denetlemeyi öğrendim…
 
Sakin kalmaya çalışarak,
Sabredip affederken,
Yapılanları,
Unutmamayı öğrendim…
 
Haklı olduğum her konuda,
Muhatabımı incitmeden,
Vaz geçmemeyi,
Doğru bildiğim yolda,
Direnmeyi öğrendim…
 
Genç yaşta,
Tek başıma
Savaşmayı öğrendim…
Savaşırken
Haklı ve haksızları,
Mazlumları
Ve zalimleri öğrendim…
 
Arkasından
Mazlumlar adına,
Tüm Dünyaya
Meydan okumayı öğrendim…
 
Meydan okurken,
Kalabalıklarla
Yürümek gerektiğini
Sandım…
Sonra da
Asıl yürüyüşün,
Kalabalıklara karşı olması
Gerektiğini öğrendim…
 
Kavgayla geçerken
Hayatın içinden…
Tüm acılarıyla,
Hayatın
Gerçeklerini öğrendim…
 
Sonra dozunda acının,
Hayata lezzet kattığını,
Acılarla da
Yaşanabileceğini öğrendim…
 
Hayatta
Mal biriktirmekten çok
İnsan biriktirmenin…
Neye sahip olduğundan çok,
Kiminle beraber olduğunun
Daha önemli,
Daha değerli,
Olduğunu öğrendim…
 
Yaşadığım her olayda,
Kul hakkını gözetip,
Adaletli davranmayı,
Başkasına güvenmekten çok,
Önce Allah’a
Sonra kendime
Güvenmeyi öğrendim…
 
En sonunda,
Her canlının
Ölümü tadacağını,
Fakat,
Sadece bazılarının,
Hayatı
Tadabildiklerini öğrendim…
 
Gücün ne olursa olsun,
Ömür biterken,
Son sözü,
Kendini güçlü sananların değil,
Hayatın kendisinin
Söylediğini öğrendim…
 
Ömrümün sonuna doğru,
Bu hayatta
Dertlerin,
Sıkıntıların,
Problemlerin,
Bitmeyeceğini,
Stres kaynaklarından
Kurtulmanın kolay olmadığını
Öğrendim…
 
Hayatla savaşırken,
Başkalarının hataları yüzünden,
Sinirlenip
Kendimizi cezalandırmak
Yerine,
Stres yönetimini
Öğrenmenin şart olduğunu
Öğrendim…
 
Bu hayatta
Gerçek sevginin,
Gerçek mutluluğun,
Tek başına
Yaşanamayacağını,
Akıl,
Yürek,
Gönül
Ve ruh
Beraberliği
Olanlarla birlikte,
Yaşanabileceğini
Öğrendim…
 
O nedenle
 
Birini seveceksem,
Görüntüsü için değil,
Aklı,
Samimiyeti
Ve ruhu için,
Ruhumla
Sebepsiz
Sevmem gerektiğini
Öğrendim…
 
Biliyorum ki,
Ben yaşadıkça
Ruhum ne ölür,
Ne unutur,
Ne de sebepler tükenir…
 
30.03.2024               

.....

Şairin tüm şiirleri için tıklayınız

.....