Duygularım can veriyor sessizce. Feryadın, yersiz olduğu gerçekliğindeyim ve daha birçok şeyin.
Kendimi anlatamayışların sıkıntısında boğuluyorum. Tüm hislerim yabancı. Canıma kast edişim, sürekli zorlayan isteklere ancak engel oluşumdan. Yapabilir miyim? Tek isteğim, duygularımın yanına uzanmak.
Beyaz bayrak açtım teslimiyete salıp direnen yanımı. Aransa bulunacak, bakılsa görülecek yerde saklıyım. Canıma iyi gelenin uzak oluşu engel değil özlemle anımsamaya. Mundar olanım kendime.
Sözler kalpten gelince yol uzasa da akıldakine benzemiyor. Yolun yıpratışından değil benzememesi, aklın ve kalbin bir olmayışından. Yıpranan halim, yıprandığından beri duygularımın katili. Buruşturuldum atılmadan önce hayatın orta yerine, kenarına düştüm.
Boş bir beyaz kâğıt olmak bir kereye mahsus, geçti o günler, geçtikçe karalanarak. Silemezsin, üzerine yazmak tek yapabileceğin ki olmaz olsunlar hep duracak sızısıyla.
Ne kadar garip, uzaklaşıp kurtulmak istediklerinsindir. Arınınca kalmayacak oluşun arınmaya engel değil, gayretinin kamçısı vuran ayakta kalan yanına. Sessizce çekiliyorum benliğimden, acılarım diniyor.
Ne verdiysem dolmadı geleceğime açılan çukur. Bütün kabullenişlerim yetersiz, atıldığım yerin dibi derin, boy veremezsin. Düşmelerimin sonu yok. Can veriyor duygularım, yeter mi bilinmez.
Emanettim ben yaşama, sahiplenilmediğimden sahiplenemedim kendimi, sahibi olamadım duygularımın. Bende olmadı bana ait olmayanlar. Dilde oldum, mantıkta oldum, menfaatte oldum, kalpte olamadım hiç. Emanettim ben kendime, yatıyorum duygularımın üzerine.
Bağlanamadım hayata. Derme çatmalığım buraya kadarmış, temelsiz olunca. Tüm bağlar kopuk ve çoktan gittim aslında. Kalan yanım bilinmezlik ve ben duygularımın yanında, sessizce, kimsesizce, öylesine.
Yalnızlık, tanımı değişken bir hal, hale göre. Bazen tek başınalık bazen kalabalıklık. Kalabalıkta yalnız olurken tek başına, kalabalık olursun. En kötüsü kendine kalabalıklığındır, kalabalığın cansız olunca. En acı verenindeyim yalnızlığın.
Samimiyetini kaybettiysen, sahteliğin dört duvarında hapissen, boğulursun. Kabullenilmiş çaresizliktir durum. Yıkılsın istersin altında kalacak olsan da yıkılsın. Kaybettim bunca mücadeleye rağmen. Yenildim ve düştüm, düştüğüm yerde duygularıma sarılıp kapattım gözlerimi, en büyük çığlıktır sessizlik, çığlıklar içinde.
Yalanlar arasında doğru nefessiz kalır, tıkanırsın. Yüzlerin gözlerden farklı oluşuna şaşırmasın artık. Yapmacık gülüşlerin ardındaki gerçekliği duymak istemiyorum. Kendime saygımı katlettiler boş sözlerle. Duygularım soluksuz kaldı, saygıdan yoksun ve düştüler gönlümden öylece.
Sözlerim terk etti, beni bana bırakıp gittiler habersizce. Bir şeyin varlığı anlamına kavuşunca tamlanırken, tamlanması buluşmasıyla mümkündür. Buluşamadım duyuramayınca. Duymak istemeyen kadar sağır kulaklara konuştum hep.
Ben bana yabancılaştığımdan beri yalnızım. Ne yapsam olmadı, bataklıkta çabalamak. Duruldum, boynumda ilmek olmuş sıkıntılar, titriyor ayak ucuyla zar zor durduğum tabure, ellerim bağlı. Kalmadım, kalamadım kendime ne istendiyse vermekten, tükendim.
Yalnızım yalnız kalamadığımdan beri, çok kalabalığım. Yalnızlığımla kalsam başbaşa iyi gelecek ama dedim ya, kalabalığım yalnızlığım ve kalamıyorum kendimle. Çekip gitsem diyorum, gidemiyorum, elimde tek çare?
Senden sana kalan son şey duygularınsa, elinde kalan son sendelik, bitmişsindir geriye kalmamacasına. Bitmişliğimle seriliyorum yıkılırcasına. Duygularım ve ben yanyana, kapanıyor gözlerim usulca, çağırıyor sessizlik.
ozkangunal@ozkangunal.com
https://www.ozkangunal.com/
Tel: 0536 380 79 54