Yalnızlık ne mi..? Adı üstünde “yalnızlık” işte.. Bazen kimsesiz olmak, bazen kalabalıklar içinde tek başına kalmak..
İnsanın kendi kendisine yetebilmesine dayalı farklı bir yaşam tarzıdır yalnızlık..
Yalnız kalmamak, yalnız yaşlanmamak adına yapılmamış mıdır çoğu evlilikler ..
Oysa ki o evliliklerin çoğu da birer "iki kişilik yalnızlık" değil mi..?
Esas olan nedir biliyor musunuz ;
O “kusursuz yalnızlık” denilen bir çizgiyi yakalayabilmek.. Kimseye muhtaç olmadan yaşamak;
Bazen kitaplarla,
Bazen bir fincan kahveyle olsa da hayattan kopmamak..
Ve her sonucunda o kusursuz yalnızlığı başarıp, hayatı böyle de sevmek..
“Bir ben, bir de kendim” derler ya.. İşte öyle.. Yine de kimsenin yalnız kalmadığı, mutlu ve umutlu olarak yaşadığı, "acıyı sevinci paylaştığı" yol arkadaşı dilerim herkese..
"Paylaşmak" deyince, öyle acı ve sevinçle sınırlı değil tabii ki; zamanı, varlığı, yokluğu ve her haliyle bir ömrü paylaşmak.. Karşılık beklemeden yapılandır paylaşmak.. Sevinçlerin arttığı, üzüntülerin azaldığı değil midir..
Sevdiğiyle, güvendiğiyle paylaşmak değil midir zaten şu mutluluk dediğimiz..
Aklıma nereden geldi bu "yalnızlık" ve "paylaşmak” gibi konular.. Sanırım yine üzüntülerim yüklendi gönlüme..
Elimdeki kitabı bıraktım bir kenara, hay Allah kahvem de yarım kalmış ve soğumuş kendi kendine.
Canım babacığım geldi yine aklıma..
Zaman da nasıl akıyor öyle.. Kaybının üzerinden ikinci ay geçiyor..
Annemle 56 yıllık evliliklerinin ölüm nedeniyle ayrılığı..; geride kalan eş için başlayan bir “yalnızlık” süreci.. "Aşkın ve mutluluğun o uzun yıllar içerisinde alışkanlık haline gelişi" derken, bu defa gerçekten elim bir yalnızlığın başlangıcı ve boşluğu.. İnsan da kendisiyle baş başa kalınca ancak, daha bir başka idrakine varır kaybettiklerinin..
Sevgiyle, saygıyla ömür boyu geçen bir evliliğin ardından, kolay değil be güzel annem, kolay değil tabii ki..
Şükür ki bizler varız; seni çok seven evlatların..
Yani sen “yalnız” değilsin.. Canımızı bile “paylaşmak” derecesinde sevdiceğimiz, o güzel Annemizsin..
Emanetin başımız üstünde babacığım, senin de gözün arkada kalmasın..
İnsanın kendi kendisine yetebilmesine dayalı farklı bir yaşam tarzıdır yalnızlık..
Yalnız kalmamak, yalnız yaşlanmamak adına yapılmamış mıdır çoğu evlilikler ..
Oysa ki o evliliklerin çoğu da birer "iki kişilik yalnızlık" değil mi..?
Esas olan nedir biliyor musunuz ;
O “kusursuz yalnızlık” denilen bir çizgiyi yakalayabilmek.. Kimseye muhtaç olmadan yaşamak;
Bazen kitaplarla,
Bazen bir fincan kahveyle olsa da hayattan kopmamak..
Ve her sonucunda o kusursuz yalnızlığı başarıp, hayatı böyle de sevmek..
“Bir ben, bir de kendim” derler ya.. İşte öyle.. Yine de kimsenin yalnız kalmadığı, mutlu ve umutlu olarak yaşadığı, "acıyı sevinci paylaştığı" yol arkadaşı dilerim herkese..
"Paylaşmak" deyince, öyle acı ve sevinçle sınırlı değil tabii ki; zamanı, varlığı, yokluğu ve her haliyle bir ömrü paylaşmak.. Karşılık beklemeden yapılandır paylaşmak.. Sevinçlerin arttığı, üzüntülerin azaldığı değil midir..
Sevdiğiyle, güvendiğiyle paylaşmak değil midir zaten şu mutluluk dediğimiz..
Aklıma nereden geldi bu "yalnızlık" ve "paylaşmak” gibi konular.. Sanırım yine üzüntülerim yüklendi gönlüme..
Elimdeki kitabı bıraktım bir kenara, hay Allah kahvem de yarım kalmış ve soğumuş kendi kendine.
Canım babacığım geldi yine aklıma..
Zaman da nasıl akıyor öyle.. Kaybının üzerinden ikinci ay geçiyor..
Annemle 56 yıllık evliliklerinin ölüm nedeniyle ayrılığı..; geride kalan eş için başlayan bir “yalnızlık” süreci.. "Aşkın ve mutluluğun o uzun yıllar içerisinde alışkanlık haline gelişi" derken, bu defa gerçekten elim bir yalnızlığın başlangıcı ve boşluğu.. İnsan da kendisiyle baş başa kalınca ancak, daha bir başka idrakine varır kaybettiklerinin..
Sevgiyle, saygıyla ömür boyu geçen bir evliliğin ardından, kolay değil be güzel annem, kolay değil tabii ki..
Şükür ki bizler varız; seni çok seven evlatların..
Yani sen “yalnız” değilsin.. Canımızı bile “paylaşmak” derecesinde sevdiceğimiz, o güzel Annemizsin..
Emanetin başımız üstünde babacığım, senin de gözün arkada kalmasın..