Aile içinde, sosyal hayatta, hayatın her evresinde kimseyi üzmeye kimsenin hakkı yokken, ayrıca üzmek bir hak bile değilken neden bazı insanlar birbirine zahir ederler hayatı.. Aile içinde bireylerin huzursuzlukları, sosyal hayattaki huzursuzluklar, hatta uluslararası kavgalar, çatışmalar.. Ne kadar üzücü ve yıpratıcı...
Her gün daha olumsuz gelişen siyasal olaylar, kanlı terör, masum canların kayboluşları, içler acısı ..
Dünyayı yaşanmaz hale getirmek, kan dökmek, can almak.. Bıkmıyorlar da efendim, bıkmıyorlar da..
İnsanca, kardeşce yaşamak varken nedendir bu kavgalar..? Yaşama sevincini körelten, toplumsal travmalara neden olan bu kavgalar, esasen birilerinin ekonomik ihtiraslarından başka nedir ki ?..
İşin en kötü yanı daha da düşündürücü;
İşin en kötü yanı toplumların geleceği olan çocuklar..
Toplum psikolojisini allak bullak eden bu çekişmeler, en çok da fikir yürütme yetisi gelişmemiş minicik beyinleri, yani çocukları daha da çok etkiliyor.. İşte madalyonun bu yüzü çok korkunç ve daha da üzücü aslında..
Çocuklar,
o dünyaya sevgiyle, güvenle büyümeye,
insanca, hakça yaşamaya gelmiş çocuklarımız..
Gelecekte kendi ruh ve bedenleri sağlıklı olursa ancak; sağlıklı yuvalar kuracak, sağlıklı işler yönetecek, sağlıklı devlet adamı olacak çocuklarımız.. Oysa aile içinden başlamak üzere maruz kaldıkları çekişmelere, çatışmalara ve terör olaylarına kendilerince bir anlam dahi yükleyemezken; ruhları yaralı, hafızaları gri renkte bireyler olarak yetişiyorlar, ne acı..
Bugünün çocukları, yarının yetişkin bireyleri olacak ancak; bu travmaları bilinçaltında sürekli taşıyacaklar !..
Kalkınmak, gelişmek, eğitimli, öğrenimli çocuklar yetiştirmek, toplumu bu sosyal hastalıklardan kurtarmak adına bitse bu kavgalar artık.. Bugünler de, yarınlar da güzel olsa artık..
Biz yine de güzel şeyler temenni edelim..
Aile içi, toplumsal, siyasal şiddetin son bulması ve sağlıklı çocuklar yetiştirmek adına güzel günler dileyelim..; Yine ümitlerin, huzurun ve kardeşliğin hakim olduğu, barış dolu günler..