(Kurtuluşumuzun ÖNSÖZ’ünden, Kuruluşumuzun SONSÖZ’üne)
Milletler bekasını sıradan SÖZlerde değil, hayatındaki gerçek olayların ÖZünde yaşar. Tarih; olayların belgesidir, hakikatin ifadesidir. Yapılanlar, yapılacakların teminatı olmalıdır. Muhtaç olunan kudretin damarlardaki asil kanda olduğu bilinmelidir. Neden mi?.. Ötüken’den yola çıkan atalarımız, 1071 Malazgirt Zaferi ile Anadolu’ya ayak basmışlar, bu toprakları yurt edinmişler, üç kıtaya hükmetmişlerdir. Tarihin akışı içerisinde, ölüm-kalım (var olma) mücadelesi vermek zorunda kaldıkları da olmuştur.
18 Mart 1915 ve Çanakkale: Vatan toprakların gerçek sahipleri olduğumuzu düşmanlara ispatladığımız, tapusunu gösterdiğimiz ve "ÇANAKKALE GEÇİLMEZ, DUR!" diye haykırdığımız yerdir. Milletimizin yeniden var olduğunu, yaşadığını dünyaya belgelediği "Doğum Günü" tarihidir.
Bu zafer, itilaf devletlerinin, nasıl kaybettiklerini anlayamadıkları, akıl erdiremedikleri, mucizenin sırrını çözemedikleri; bizim de bu imkansızlıklar içerisinde kazandığımız zaferin sırrını anlatmakla bitiremediğimiz bir destandır. Bu savaş; vatan ve millet aşkıyla, hürriyet sevdasıyla haklının - haksıza, azın - çoğa, imanın - imkâna karşı galibiyetini sağlayan müstesna bir zaferdir.
BU, ÖYLE BİR ZAFER Kİ; "Vatan namustur, ben ezelden beri hür yaşadım" diyen, 7’den 70’e bütün milletin kurtuluşuna inandığı bir azmin ve kararlılığın DESTANIDIR.
BU, ÖYLE BİR ZAFER Kİ; "Ben size taarruzu değil, ölmeyi emrediyorum" diyen Başkomutan Atatürk’ün emri ile önündekilerin öldüğünü gören, kendisinin de az sonra şehit olacağını bilen ve bile bile ölüme giden Mehmetçiklerin DESTANIDIR.
BU, ÖYLE BİR ZAFER Kİ; şanlı, şerefli Türk bayrağı yere düşmesin diye, önde vurulanın arkadan gelene bayrağı vermek için ölüme direnerek efsaneleşen ve üst üste şehit yığını oluşturarak dalgalanan bayrağa ve sonsuz gökyüzüne gülümseyerek bakan ebedileşen şehitlerin DESTANIDIR.
BU, ÖYLE BİR ZAFER Kİ; cephede açlıktan midelerinin sancısını dindirmek için, ayaklarındaki kurumuş deri çarığı, küçük parçalar halinde kesip yakınındaki birikmiş kirli suda ıslatarak yiyen çaresiz çırpınışların DESTANIDIR.
BU, ÖYLE BİR ZAFER Kİ; yağmurlu, soğuk havada kucağındaki bebeğini değil de, "şimdi buna ihtiyacımız var" diye sırtında taşıdığı mermiye başörtüsünü saran anaların, Elif’in Kağnısı’yla yağmurda, çamurda cepheye mermi taşıyan bacıların DESTANIDIR.
BU, ÖYLE BİR ZAFER Kİ; savaş için askere düzenlenen yardım kampanyasında, yardım için izdihamın olduğu bir ortamda, lastikçi Ahmet efendinin bütün mal varlığı olan 1000 kuruşu, çerezci Mehmet efendinin, o günkü kazancı olan 10 kuruşu verirken, babasını kaybeden küçük Hasan’ın, kendisine nafaka kalan 500 kuruşu; geleceğini, aç kalacağını düşünmeden verdiği bir ruhun ve rızkın DESTANIDIR.
BU, ÖYLE BİR ZAFER Kİ; bir metrekareye ortalama 6000 merminin düştüğü, mermilerin havada isabet aldığı, kanların ırmak gibi aktığı şiddetli bir savaş ortamında, yaralanmış düşman askerini, ayaklar altında ezilmesin diye kucaklayarak bu savaşın izdihamlı ortamından kurtarmaya çalışan korkusuz asil yüreklilerin DESTANIDIR.
BU, ÖYLE BİR ZAFER Kİ; 10 kişinin zor kaldıracağı 250 kğ.’dan ağır mermiyi. "Ya Allah!" diyerek iman gücüyle, ilahi kuvvetle sırtlayan (kemik seslerinin geldiği söylenmektedir) Seyit Onbaşıların, taburu ile düşmana tek başına karşı koyan Yahya Çavuşların DESTANIDIR.
BU, ÖYLE BİR ZAFER Kİ; savaş sonrası denetleme yapılan meydanda, yaralı Türk Askeri, elinde annesinin resmi olan Fransız askerine, "Onun bir bekleyeni var" diye gömleğini yırtarak Fransız askerinin yarasını sardığı, göğsündeki kendi yarasına ot tıkayarak can çekiştiği ve bir müddet sonra her ikisinin de öldüğü, bu insanlık sembolü, vicdanlı, merhamet duygusu sahibi adsız kahramanların DESTANIDIR.
BU, ÖYLE BİR ZAFER Kİ; göğüs göğüse çarpışmaların olduğu, birbirlerine yiyecek, içecek, sigara ikram edecek kadar 8-10 metre mesafedeki cephelerde, ateşkes sırasında, dinlenme molasında, Yanık Ali’nin sazıyla söylediği türküleri dinleyen Türk ve düşman askerlerinin ertesi gün şehit olan bu yanık sesi duyamamanın üzüntüsünü yaşadıkları hazin durumun DESTANIDIR.
BU, ÖYLE BİR ZAFER Kİ; çok önemli stratejik bir bölgenin düşmanın ele geçirmekte olduğu haberi üzerine, burayı ancak, Fevzi Çakmak’ın savunabileceği söylenir. Görevlendirilen Fevzi Çakmak’ın da askerleri için, sıcak bir tas çorba ve iki saatlik uyku istemesi şartına karşılık, bir tas sıcak çorbanın belki mümkün olabileceğinin ancak, iki saatlik uyku için zamanın olmadığının söylendiği aç ve uykusuz askerlerin kazandığı zor şartların DESTANIDIR.
BU, ÖYLE BİR ZAFER Kİ; oğlunu cepheye gönderen Edremitli Hasan Efendiye, "karakola gel" diye haber gelir. Adam evine uğrar, karısına, "beni karakola çağırdılar, oğlumdan bir haber var herhalde, sen kuru fasulyeyi ocağa koy, ben hazır olana kadar gelirim" demesi ile karakolda kendisinin de hemen cepheye gitmesi gerektiğini söylerler. Hasan Efendi, eve uğrayıp haber vermek ister. Karakoldan, o kadar zamanın olmadığını söylerler, "biz haber veririz" derler. Daha sonra karakoldan Edremitli Hasan Efendi’nin cepheye gönderildiği haberini verirler. O günden bu güne, torunları, her kuru fasulye pişirildiğinde geleceklermiş gibi tabağın sofraya konulduğunu söylemektedirler. Çanakkale, cepheye giden babaların ve oğullarının geri dönmedikleri, dönecekleri günün umuduyla yaşanılan bir bekleyişin DESTANIDIR.
BU, ÖYLE BİR ZAFER Kİ; Kirte muharebeleri sırasında bölükler arka siperlerde hücum sıralarını beklemektedirler. Ön siperlerdekiler ileri fırlamış boğuşuyorlar. Yüzbaşı hücum için emir bekliyor. Bütün asker süngü takmış siperden fırlamak için hazır. Sinirler gergin... Bütün dudaklar kıpır kıpır dualar okuyor, kelime-i şehadet getiriyor. Süre uzuyor. Yüzbaşı erlere sesleniyor... "Yavrularım... Aslanlarım... Biraz sonra Cenab-ı Rabb’ül Alem’in huzuruna varacağız. Abdestsiz gitmeyelim... Haydi! Tüfeklerimizin kabzalarına ellerimizi sürüp, hep beraber teyemmüm edelim..." Teyemmüm edilir... Bekleme devam etmektedir. Biraz sonra Yüzbaşı;
"Çocuklarım, sanıyorum biraz daha bekleyeceğiz... Önümüzde biraz daha zaman var. İleride arkadaşlarımız şehit oluyor. Hem onlar için, hem de vakit varken, kendi cenaze namazımızı kendimiz kılalım..." Kabe Karşımızda…” Arkadan Of’lu Ali Çavuş bağırır. " ER KİŞİ NİYETİNE... " O gün yapılan hücumda, çok az kişi sağ kalabilmişti. Bu zafer, kendi cenaze namazını kılanların DESTANIDIR.
BU, ÖYLE BİR ZAFER Kİ; cephede annesine özlem ve sevgi dolu ifadelerle mektup yazan subayın, mektubun sonunda, komşusuna borçlarını ödemelerini tembih eden, helalleşme isteğini belirten ve dört saat sonra şehit düşen namuslu, ahlaklı, vicdanlı, dürüst ve kul hakkı bilen ruhların DESTANIDIR.
BU, ÖYLE BİR ZAFER Kİ; cephede yanındaki arkadaşına tüfeğinin tetiğine bastığı halde çalışmadığını söyleyen askerin, tüfeğine bakmasını istemesi üzerine yanındaki arkadaşının "tüfeğinde bir şey yok, senin tetiğe bastığın parmağın kopmuş" dediği acıları anlamayan, yaraların farkında olmayan cesur yüreklerin DESTANIDIR.
BU, ÖYLE BİR ZAFER Kİ; Kırşehirli Mehmet Çavuş’un, araştırmacılar tarafından tespit edilen yaşadığı bir olay, günümüze kadar şöyle anlatılmaktadır. "Havaların sıcak olduğu bir yaz günü Cesarettepe’deyiz. Düşman bombardımanı var, zor durumdayız ve susuzluktan kıvranıyoruz, kırılıyoruz. Korku Deresi’nde bulunan çamuru eşeleyip susuzluğumuzu gidermek istedik. Bunu gören düşman buraya bomba yağdırdı. Allah’ın bir hikmeti, bombalardan birisi bizim su aradığımız o çamurun içine saplandı. O anda oradan gürül gürül su çıkmaya başladı. Kana kana içtik. Susuzluğumuzu giderdik, kendimize geldik. Allah’ın bizimle olduğuna ve bize yardım ettiğine inandık." denilen imanın ve inanç dolu duaların DESTANIDIR.
BU, ÖYLE BİR ZAFER Kİ; doktor, sağlık çadırına gelen yaralı askerleri muayene etmektedir. Durumu iyi olanları muayene edip tekrar cepheye göndermektedir. Durumu ağır olanlarla, ümit kesilenlerle ilgilenecek zaman yoktur. Yaralı gelen askerlerden birisi doktora "baba" diye güçlükle seslenir. Doktor, evladının ağır yaralı olduğu görür, çaresiz sıradaki yaralının gelmesini ister. Bu, evladını, canını, cananını dahi düşünmeyen, "önce vatan" diyen asil vicdanların DESTANIDIR.
BU, ÖYLE BİR ZAFER Kİ; o yıl mezun vermeyen okulların cepheye giden öğrencilerinin olduğu, "vatan için kurban olsun" diye kına yakılan kuzuların bulunduğu, taşlı Tokat yollarında, gözü yaşlı anaların 15’li yavrularını askere yolladığı ve dönmelerini düşünmedikleri duygu dolu gönüllerin DESTANIDIR.
BU, ÖYLE BİR ZAFER Kİ; bu zaferi kazanan ruhun, bu topraklarda bizimle savaşıp ölen yabancı düşman askerlerine bile, "bizim toprağımızda, bağrımızda yatıyorlar, onlar bizim evlatlarımızdır" diyen Atatürk’ün ve bütün dünyaya insanlık dersi veren, pek çok mazlum milletlerin kurtuluşuna vesile olan, düşmanın bile övgü dolu sözlerine, takdirlerine layık olan asil milletimizin milli ve manevi değerlerine bağlılığını gösterdiği onur ve gurur DESTANIDIR.
Ve, Deniz savaşları, 57, Alay, Conkbayırı, Seddülbahir, Atatürk’ün cepheden cepheye koşması, sevk ve idaresi, askeri zekası, şarapnel parçasının saatine isabetiyle yaşama mucizesi gibi daha pek çok olay...Düşmanlar Çanakkale’yi geçemedi, geldiler ve gittiler. Biz de Anadolu’nun her yerinden Çanakkale’ye gittik ve dönmeyi düşünmedik...(NOT: Yukarıdaki olaylar, seminer verdiğim notlarımın bir kısmından kısaca alınmıştır.)
Başta, Gazi Başkomutan Mustafa Kemal Atatürk olmak üzere bütün şehitlerimizi minnetle, saygıyla yadediyorum ve rahmet dualarımla anıyorum. Ruhları şad olsun, kabirleri nurla dolsun.
Çanakkale, esaretten kurtuluşumuz için attığımız ilk adımın ÖNSÖZüdür. Aynı zamanda Cumhuriyete giden yolda yeni Türk devletinin kuruluşu için bekamız adına and içtiğimiz SONSÖZümüzdür. Bizlerin bu günleri yaşaması (nefes almamız) için o günlerde canlarını (son nefeslerini) veren atalarımızı unutturmayalım.
Çanakkale’de verdiğimiz şehitler içerisinde cepheye giden doktor, mühendis, gibi yetişmiş üst düzey tahsillilerimiz ile liseli genç nesilleri de kaybetmiş olmamız, yerine yetişmesi için 30 yılı kaybetmemize sebep olduğunu, Atatürk’ün gayretleriyle telafi edildiğini de unutmayalım...
Destanlarımız, milli ve manevi değerlerimiz, yeni nesillere ulaştırmak istediğimiz, milli ruh heyecanıyla yaşamalarını dilediğimiz, milli şuur vermeyi düşündüğümüz tarih ve kültür köprülerimizdir. Onurunu ve gururunu yaşadığımız milli değerlerimizin ve tarih yazan atalarımızın kıymetini bilmeliyiz, sahiplenmeliyiz. Tarihimizi ve coğrafyamızı değiştirmek isteyenlere karşı, uyuyan destanımızı uyandırmalıyız.