Siyah güzelliği kapatmak ister.
Güzelliği yok ettikçe o var olur.
Beyaz, sadece yayılmak ister!
Çünkü gücü kendi içindedir.
.
Boyanın üstünlüğü siyahta.
Siyah, diğer renkleri kirletir.
Beyaz yayılır ama kapatamaz.
Çünkü tüm renkleri iletir.
.
Siyah beyazı kapatır ama yok edemez.
Kendini yok etmeye devam eder.
Bu oynaşma,
İçindeki beyazı fark edinceye kadar sürer.
.
Beyaz, içindeki karanlığın farkındadır.
Ama ona tepki göstermez
Tepki olmadığından
Karanlığın açığa çıkma isteği oluşmaz!
.
İnsan; beyaz, şeffaf, esnek, geçirgen, ışık olabildiği kadar insandır.
.
Siyah diğer renklerle karıştığında, o renk kirlenir, çamurlaşır. Her insan bir renktir. Beyazla karışan renkler, yumuşar, geçirgen olur.
Bir örnek verelim: Katil birini öldürdüğünde, ölen kişi zaten ölecektir, boyut değiştirir. Ama katil, gerçekte kendini öldürür. Beyazlığını yok eder, yönünü karanlığa çevirir. İnsanın karanlık enerjisi kendini ve etrafını karartır. Aurası kirlenen kişinin, hastalığı dışarıdan bile belli olur. Onlara acımayın!
Göz siyaha baktıkça beyaz, beyaza baktıkça siyah görür, kendini dengeler.
Yaşamda siyah ve beyaz dengeli bir akış halindedir. Üzüntü sevince, sevinç üzüntüye akar. Biz bu zıtlıklara çok önem vermez isek, akış içinde rahatsız olmayız. Biz de akarız! Siyahtan beyaza doğru yapılan renk seviyesi çalışmasında olduğu gibi gözümüz bir yerde takılmadan akar. Siyahtaki renkler açığa çıksa, hafifler ve beyazlaşır. Yapılan resim renkli olsa da, onun dengeli olup olmadığını siyah-beyaz fotoğrafıyla daha doğru fark ederiz.
Siyah ve beyaz ayırımını yapan aklımız, çoğunlukla önceden ezberlenen, bilinen verileri kullanır, siyaha “karamsar”, kırmızıya “kan” deyiverir:
En büyük saf enerji “kara maddede” gizli değil midir? İçinden devamlı beyaz enerji açığa çıkar.
Siyah, yerinde kullanıldığında asildir.
Siyah bir elmasın ışıklarına, nasılda hayran bırakır.
Tasavvufta üst makamın rengidir.
Malevich “siyah kare” resminde, tanrıyı gördüğünü ifade etmiştir.
Siyah aynı anda ölüm ve doğum anlamındadır!
Siyahı ağırlaştıran bizim seçimimiz, bakış açımızdır vesselam.
Kuyular, kara delikler gibi aydınlığa çıkaran tünellerdir. İnsanın kara deliğinde, öfke, korku, kıskançlık, aç gözlülük gibi geçmesi gereken bariyerler vardır. Siyahtaki acıyı, derdi, kötülüğü, haseti severiz. Çünkü siyahın içine çekme özelliği vardır. Benleri içine çekerek güçlenir. Renkleri içine alarak koyulaştığı, ağırlaştığı gibi. Kendini iyiye rakip görür ve ona her fırsatta çelme takar. İnsanın kötü olması, iyi olmasından daha kolaydır! Onlara acımayın!
Kişilerin beyaz olma seçimi kendi ellerindedir. İRADESİNDEDİR.
Hesapsızca iyi olmak, BEN kavramından uzaklaşmayı gerektirir. Ben sıfırdır, yok olanı “yok” edemeyiz! Bu seçimler kişinin frekansını artırır, geçirgen ve hafif yapar, BİLİNÇLENİR. Bilinçlenen insanın tamah isteği olmadığından, güzelliği doğaldır. Hatırlanma, gösterme, güç isteği yerine “beyaz” olması güzelleşmesi için yeterlidir.
Kara kara değil,
Beyaz beyaz düşünmek dileğimizle