Kutsal olan resim yapma halidir, bir dalınç, bir ibadettir o. Resim yapa yapa değil, aka aka, baka baka biter. Resmin, olgun bir meyve olarak ortaya çıkması bu halin derinliği ile ilişkilidir.
Yaşamın akışlarını, resim yaparken fark edebiliriz. Bu çaba bizi önce bizle, sonra var olanla ve sonra da bütünle buluşturur. Resim yapma eylemi, bir anlatma (kitap), bir benzetme (fotoğraf) veya çözülecek bir bulmaca dergisi değildir.
Akıl öncelikli bir resim, tabiri caizse bir estetik kurusudur. Tüm kaygılar, arzular, beklentiler, yargılar, bilgiler akışı engeller. Resimde bildiğimizi yapmak, resimle yolculuğumuzu sonlandırabilir. Kopya yapan kişi, gideceği yolu bildiği için akış yaşayamaz, bilinmeyene dokunamaz, dolap beygiri gibi aynı yollarda dönüp durur. Uyum yakalanmayan yaşam ve resim, zorlama hissetirir.
Resim yapmak bir süreç, bir akış halidir. Yaşarken düşünürsek gerçekte yaşayamayız. Akış halini, derinliği, yaşadıktan sonra akıl, çalışmamızda minik dokunuşlar yapabilir. O zaman aklın, aklına gelmeyecek bir güzelliği yakalayabiliriz. Çalışmada kendiliğinden çıkan bir “kedi” şekli ile, düşünerek çizilen “kedi” şekli arasındaki fark, açıkça görülür. Yaşayarak, akış halinde yapılan bir resim, izleyeni de içine çeker ve kişi hissettiği içsel titreyişin sebebini açıklayamaz. Resimlere bakarken soluğumuzun ritmi değişiyorsa güçlü enerjiler yayıyordur. Olumlu ise bir üst bilinçten, olumsuz ise yapanın kişisel sorunlardan kaynaklanır. Aynı etkileşim müzikte de yaşanır; sözsüz müzik, sözlü müziğe göre kişide daha özgür bir etki yaratır. Sonucu bilinmeyen çalışma, anda olmayı, anı yaşamayı deneyimletir. Yenilik de zamana bağlı değil, anda olmayla ilişkilidir. Kendiliğinden oluşan bir şekilde takıldığımızda da akış yine biter. Resimde bir şekilden diğer şekile akarken, fark etmeden düşüncelerde de açılım yaşanır. Hatta resim yaparak, beyin kapasitesi artırılır. Sol beyin, sağ elin çalışması ile alanının dışına zorlanr.
Resim çalışmanın en önemli faydası, bizde biriken olumlu veya olumsuz enerjileri dengeleme alanı oluşturmasıdır. Resim bitmişse bizdeki görevi de bitmiştir. Yeniden akışlar için yapıştığımız bağlantıları, beklentileri, yaptığımızı beğenmeyi bir kenara bırakırız. Yani resim, ne göz nuru, ne el işidir, tam tamına gönül işidir.
YAKALADIĞI GÜZELLİĞE, YAKALANMAYAN KİŞİ SANATÇI OLUR.
Yaşamın akışlarını, resim yaparken fark edebiliriz. Bu çaba bizi önce bizle, sonra var olanla ve sonra da bütünle buluşturur. Resim yapma eylemi, bir anlatma (kitap), bir benzetme (fotoğraf) veya çözülecek bir bulmaca dergisi değildir.
Akıl öncelikli bir resim, tabiri caizse bir estetik kurusudur. Tüm kaygılar, arzular, beklentiler, yargılar, bilgiler akışı engeller. Resimde bildiğimizi yapmak, resimle yolculuğumuzu sonlandırabilir. Kopya yapan kişi, gideceği yolu bildiği için akış yaşayamaz, bilinmeyene dokunamaz, dolap beygiri gibi aynı yollarda dönüp durur. Uyum yakalanmayan yaşam ve resim, zorlama hissetirir.
Resim yapmak bir süreç, bir akış halidir. Yaşarken düşünürsek gerçekte yaşayamayız. Akış halini, derinliği, yaşadıktan sonra akıl, çalışmamızda minik dokunuşlar yapabilir. O zaman aklın, aklına gelmeyecek bir güzelliği yakalayabiliriz. Çalışmada kendiliğinden çıkan bir “kedi” şekli ile, düşünerek çizilen “kedi” şekli arasındaki fark, açıkça görülür. Yaşayarak, akış halinde yapılan bir resim, izleyeni de içine çeker ve kişi hissettiği içsel titreyişin sebebini açıklayamaz. Resimlere bakarken soluğumuzun ritmi değişiyorsa güçlü enerjiler yayıyordur. Olumlu ise bir üst bilinçten, olumsuz ise yapanın kişisel sorunlardan kaynaklanır. Aynı etkileşim müzikte de yaşanır; sözsüz müzik, sözlü müziğe göre kişide daha özgür bir etki yaratır. Sonucu bilinmeyen çalışma, anda olmayı, anı yaşamayı deneyimletir. Yenilik de zamana bağlı değil, anda olmayla ilişkilidir. Kendiliğinden oluşan bir şekilde takıldığımızda da akış yine biter. Resimde bir şekilden diğer şekile akarken, fark etmeden düşüncelerde de açılım yaşanır. Hatta resim yaparak, beyin kapasitesi artırılır. Sol beyin, sağ elin çalışması ile alanının dışına zorlanr.
Resim çalışmanın en önemli faydası, bizde biriken olumlu veya olumsuz enerjileri dengeleme alanı oluşturmasıdır. Resim bitmişse bizdeki görevi de bitmiştir. Yeniden akışlar için yapıştığımız bağlantıları, beklentileri, yaptığımızı beğenmeyi bir kenara bırakırız. Yani resim, ne göz nuru, ne el işidir, tam tamına gönül işidir.
YAKALADIĞI GÜZELLİĞE, YAKALANMAYAN KİŞİ SANATÇI OLUR.