Dinler, öğretiler, insanın olgunlaşması, kamil olması ve bilinçlenmesi için oluşan köprülerdir. İnsanı öze ulaştıran bu köprülerde konaklama yapılmaz !
Yolculuğumuz ibadetlerle, sorgulamayla başlayabilir. Yolun bilim, sanat ve inançlarla, var olanı anlayıp, ona uygun davranma olduğu açıkça anlaşılır. Yol aldıkça ibadetler şekilden öze doğru değişirler. Örneğin:
Günlük namaz; her an “huzurda olma” haline,
Oruç; düşüncelerimizden olumsuzluk geçirmemeye,
Zekat; paylaştıkça güzelleşeceğimizin bilincine dönüşür..
En sonunda da özün parçası olmanın dinginliğine ulaşılır.
Öz; birlik, bütünlük, Tevhid, Brahman, Dharmakaya, Tao ve sonsuzluk gibi isimlerde anılır. Öze yaklaşan kişi ise herşeyin parçası olduğunu ama hiç bir şeye de sahip olmadığını kavrar. Olaylara “çocuk bakışı” yani "yargısız" bakar ve "ermiş bilinci" ile kavrar.
Gelelim, yol almış kişilerin davranışı, yaşama nasıl yansır ?
Mesela:
1- Korku, kaygı, öfke, beklenti, kıyaslamalar silikleşir.
2- Ödemediği bir elektiriği de söndürür.
3- Evli bir eşe, gönül verse de ona yaklaşmaz.
4- Dışarıda kullandığı tuvalette, görevli olmasa da ödemesini yapar.
5- Tüm çocukları dinler, korur, onlarla oynar.
6- Yalan, hırsızlık kıskançlık gibi kendini kirli hissettiren davranışlardan uzaklaşır ve fiziksel kavgaya karışmaz.
7- İnsanlık için buluşlar yapan kişileri de “peygamber” sayar.
8- Övünecek hiç bir şeye sahip olmadığını kavrar.
9- İçsel arınmaya önem verir, ilhama, sezgilere kendini açar.
10- Kendini ne beğenir ne de küçümser, her an gözler.
11- Yerdeki çöpleri toplar, ağaçlara su verir.
12- Kendine küfredene karşılık vermez ve alınmaz.
13- Aklını tek başına değil, sezgilerden, irfandan sonra kullanır.
14- Hedefe değil yolun kendisine odaklanır.
Ve bu örnekler an be an değişir, uzar da uzar...