(Babama)
Adam olduk, sanıyorduk.
Yitirdik adamlığımızı sende.
Delikanlı sanırdık kendimizi.
Sayendeymiş, sayende.
.
Ne tuhaf yaşarken farkında olamamak,
Senin adamlığının.
”Adam gibi adam olmalı” derdin hep.
Ve sen adam gibi adamdın.
.
Varlığın beynimde ateş,
Yokluğun kalbimde kormuş.
İsyan ettiğim olmuştu varlığına,
Oysa yokluğun ne kadarda zormuş.
.
Çok az konuşurduk seninle,
Ne kadar çok şeyi paylaşmışız.
Zor olduğunu bilirdim seninle yaşamanın,
İkimiz ne güzelde anlaşmışız.
.
“Adam gibi olmalı, adam gibi ölmeli” derdin.
Adam gibi oldun, adam gibi öldün.
Lazımdın sen bize reis,
Neden öldün be ya? Neden öldün?
.
Adamdın sen, ömürdün, gönüldün.
Toprakların altına gömüldün.
Hep ileriyi görürdün.
Ziyan zebil olacağımız gelmedi mi aklına?
.
Sen bizim kusurumuza bakma reis.
Acımız dayanılmaz, acımız büyük.
Sen söyle be reis,
Sensiz nasıl taşınır bu yük?
.
Biz senin varlığına alışmıştık.
Yokluğun gırtlağımıza çöktü.
Yeni yeni hayatına katılmıştık.
Gözümüz yaş, gönlümüz içimize kan döktü.