Küpeştede bir yosma
El salladı yavuklusuna.
Kavuşanlarda ki sevinç
Ayrılanlarda ki hüzün
Her seferinde
Düğüm, düğüm
Takılı kaldı boğazıma!
Yoruldum dostlarım;
Boğuldum
Usandım
Nefret ettim
Denizlerden, limanlardan.
Dalgalı bu denizde
Koca koca gemileri tutmaktan.
İşi biten dönmedi
Gitti gider…
Kalırsın yalnız başına
Gidenlerden bir acı çığlık kalır
Yarınlarına!
Bir de isim takarlar mı sana:
“Baba!”
“Palamarın Babası!”
Baba tutar bırakmaz ya
Emanetini, yavrusunu
Geçirseler de boynuna halat.
Her giden geminin
Babası olmak zormuş meğer!
Her giden gemi
Ayrılık vakti geldiğinde
Babasının boynunu bırakmaz,
Çözülmek istemez “Palamar!”
Sevgiyi, vefayı öğrenmiştir
Çünkü ondan!
Ama dinlemezler ki, çekerler sulara
Ayırırlar babasından!
Zordur ayrılık, yalnızlık vesselâm,
Geceler soğuk, ıslak
Yaşanmaz tek başına.
El sallar bir sahilde bir yosma,
Açık denizlere giden bir gemiciye
Düşer bir damla yaş gözlerinden
İskele Babasına!..
2.12.2022/İzmir
Palamar; ”Gemileri iskeleye bağlayan halat”