Caddeler sessiz, gece karanlık
Bu şehrin köpekleri bile havlamıyor artık,
Nerede karıncaları, kuşları, böcekleri
Onlar mı, biz mi onları bıraktık..
..
Gülen yüzler asılmış, gergin, maskeli
Akrabalar dargın, komşuluk bitmiş..
Kapılar kapalı duvarlar sessiz
Nerede karanfilli, sardunyalı cumbalı evler,
Nerede birbirini görmeden duramayan;
Komşu “Fahriyeler”!.
..
Ne ezan, nede çan sesi var şimdi duyulan,
Nerede orta oyunları, Karagözler-Hacivatlar;
“Hayali küçük Ali’ler.”
Nerede o eski ramazanlar
Elinde tespih, ramazan topu bekleyen
O nur yüzlü ihtiyarlar..
Ne değişti kim değiştirdi bu yüzleri,
Bu sevgileri.
Kim taktı perdelere ev, ev hüzünleri!..
Mektuplar gelirdi allı pullu, pulları ıslak
Postacılar yorgundu yükleri ağır,
Alınları terli, saçları ak..
Nerede o rengârenk kâğıtlara yazılmış kokulu mektuplar,
Kartpostallar, telgraflar...
Kara tren yine nerede takıldı kaldı
Kimse sormuyor mu birbirinin hatırını, yasını
Takvimler mi değişti bizler mi?
Anılarda mı kaldı yoksa terk mi etti sevgiler..
Nerede o unutkanlık. Bir ışık bile yok artık pencerelerde ...
Belli ki sonbahar vaktinden önce gelmiş perişanlığa
Vah !..vah sevgiler.. Her çeşidinden vah insanlık !..
Ne yazık ki bütün bu iyilikler, güzellikler,
Bizleri ne çabuk terk ettiler,
Ne de çabuk terk edildiler..