Hep bir nefes kadar yakınımızda olmana rağmen, arkadaş cenazelerinde bile bize hiç gelmeyeceksin sandığımız mutlak son..
Ey bu dünya hayatını, sonsuzuna bağlayan sırlı kapı..
Ey bu dünya ile ahiret arasındaki mutlak geçiş noktası..
Ey sevmeyeni, seveninden çok fazla olan kaçınılmaz son,
Her yaratılmışın mutlaka tanışacağı kesin ve keskin gerçek…
Konuşunca herkesin sustuğu,
Gelince her şeyin değersizleştiği, hiç kimsenin elinden kaçamayacağı mutlak gerçek;
İYİ Kİ VARSIN…
Düşünsene ey ölüm, farz etki sen yoksun.
İNSAN ÖLÜMSÜZLEŞMİŞ,
Ne olurdu şu dünyanın hali?..
Kim tutardı dünyaya kazık çakmak için her türlü numarayı çekenleri..
Ne frenlerdi insanın hırsını, arzularını, isteklerini, ihtiraslarını?..
Azgınları, sapkınları, zalimleri, hainleri, gafilleri, katilleri, cahilleri kim zapt edebilirdi?..
EY ÖLÜM…
SEN HEP VAR OL, sen hep konuş.
Bu dünyada yaptıklarının yanında; “zerre kadar hayrın da, zerre kadar şerrin de hesabının görüleceği… Mutlak adalet gününe ulaşmamızın tek yolu, yine sensin..”
Cuma gününün; sağlık bilincimizin çoğalmasına vesile olarak, ölümü ayakta saygıyla karşılayacak kadar sağlıklı yaşamamıza vesile olması dileğiyle…