Çocukluğumuzda derlerdi ki; Hayat
Kırkından sonra başlar,
Ve
Yetmiş olduğunda,
İş bitmiş olur…
Biz de zannederdik ki,
Yapılacak birçok iş için
Birçok çok zamanımız var,
Bilmezdim ki,
Göz açıp kapayıncaya kadar
Zaman geçecek,
Ama işler
Bir türlü bitmeyecek…
Bilmezdim ki
Hayat anlatıldığı gibi,
Kırkından sonra değil,
Hayatın gerçeklerini,
Fark edince başlarmış…
Gerçekleri fark ettikçe,
Anladım ki;
Hayat,
Çocuklukta gördüğümüz,
Çocuklukta düşündüğümüz gibi,
Çok kolay değil…
Hiçbir şey
Altın tepside sunulmuyor…
Hiçbir şey,
Emek vermeden,
Hiçbir şey,
Çaba sarfetmeden,
Elde edilmiyor…
O nedenle
Erken fark etmeli insan…
Çok fazla kaybetmeden…
Çok fazla ezilmeden…
Çok fazla üzülmeden...
Çok fazla gecikmeden…
Fark etmeli,
Bir damla sudan,
Nasıl yaratıldığını…
Daracık,
Anne Rahmine sığarken,
Koskoca
Dünyaya neden sığmadığını…
Ve bir gün
İki metrelik bir çukura,
Sığmak zorunda kalacağını
Fark etmeli,
Çok geç olmadan…
İnsan olarak,
Yaratılmışların
En üstünü olduğumuzu…
İnsan kıymetini
Bilmemiz gerektiğini…
Akrabasına,
Arkadaşına,
Dostuna,
Sevdiğine,
Yeri geldiğinde
“Seni seviyorum " demenin
Mutluluğunu,
İnsana güvenmenin
Huzurunu,
Fark etmeli,
Ve yaşamalı insan,
Çok geç olmadan…
Çünkü;
İnsan yetmişine gelince
Fark ediyor ki,
Ömür dediğimiz
Çok uzun değil…
Söylendiği gibi,
Hayat
Kırkında başlamıyor,
Yetmişinde iş bitmiyor…
Beklentiler,
İstekler,
Arzular,
Özlemler,
Hayaller hiç tükenmiyor…
Ve insanın
Yetmişine kadar
Sadece
Yapmaması gerekirken
Yaptıklarıyla,
Yapması gerekirken,
Yapmadıkları
Beraberinde geliyor…
Bu nedenle insan,
Yaşamak için kırkını,
Yaşamayı bırakmak için
Beklememeli yetmişini…
Geçmişin acısı ile
Geleceğin kaygısını,
Dert olarak
Bir ömür yüklenmeden,
Yaşadığı her günün
Kıymetini bilerek,
Erkenden fark etmeli,
Hayatın
Ve ölümün gerçeklerini,
İnsan…
https://www.instagram.com/yurtkuranumit/